Het mag duidelijk zijn dat deze 10 km in het teken staat van mijn dochter, Jouke. Die sinds twee jaar bekend is met epilepsie. Wat een zichtbare en onzichtbare impact heeft deze op haar leven. De aanvallen, de vermoeidheid, de emoties die dit met zich meebrengt. De ziekenhuisbezoeken met onderzoeken, nieuwe medicatie, waar ze weer niet goed op reageert, het afbouwen, opnieuw opstarten. En daar houdt ze zich zo dapper staande. maar oh, wat zou ik het haar gunnen dat ik haar kon beloven dat het goed komt. Dat ze een normaal leven kan leiden. Daarom deze wandeling, om die droom hopelijk een stukje dichterbij te kunnen brengen.